BGM-71 TOW (ang. Tube-launched Optically tracked, Wire-guided – wystrzeliwany z wyrzutni rurowej, naprowadzany optycznie, kierowany przewodowo) – przeciwpancerny pocisk kierowany produkcji USA.

TOW został wprowadzony do produkcji w 1970 i jest najbardziej rozpowszechnionym przeciwpancernym pociskiem kierowanym na świecie. W swoich nowych wersjach może spenetrować pancerz większości czołgów.

Wersje pocisków BGM-71[edytuj | edytuj kod]

• XBGM-71A/BGM-71A – pierwsza wersja pocisku o zasięgu 3000 m i przebijalności pancerza do 600 mm.
• BGM-71B – wprowadzona do produkcji w 1976 roku jako następca BGM-71A różniąca się od pierwowzoru wydłużonym do 3750 metrów zasięgiem. Modyfikacja ta została przeprowadzona dla potrzeb wyrzutni śmigłowcowych, w celu zapewnienia możliwości strzelania z większych odległości. Odmianą ćwiczebną pocisku w tej wersji był BTM-71B. W 1973 roku firma Texas Instruments opracowała system celowniczy pracujący w podczerwieni, pozwalający na skuteczne użytkowanie pocisków TOW także w nocy.
• BGM-71C – zbudowana w ramach programu ITOW (od Improved TOW – ulepszony TOW) wersja, zdolna przebijać nowoczesne typy opancerzenia. Główną modyfikacją pocisku była głowica wyposażona w większą wkładkę kumulacyjną i wystającą sondę z zapalnikiem uderzeniowym powodującym detonację w optymalnej odległości od pancerza. Sonda wysuwała się po wystrzeleniu pocisku. Przebijalność pancerza przez pocisk BGM-71C wynosiła 700 mm. Wersja ćwiczebna pocisku – BTM-71C.
• BGM-71D TOW 2 – opracowana w 1983 roku wersja pocisku z większą głowicą, wydłużoną sondą z zapalnikiem, oraz nowym wydajniejszym silnikiem rakietowym. Ulepszono system naprowadzania przez modulację błysków lampy ksenonowej będącej znacznikiem położenia pocisku, zwiększającą odporność na zakłócenia (np. emitowane przez rosyjski system Sztora)^[1]. Grubość przebijanego pancerza zwiększyła się do 800 mm.
• BGM-71E TOW 2A – wersja pocisku opracowana w 1984 i wdrożona do produkcji w 1987 roku, zdolna do przebijania pancerzy reaktywnych. Głowica bojowa pocisku zbudowana była w ten sposób, że na końcu wystającej sondy umieszczono mały ładunek kumulacyjny (prekursor), którego zadaniem była detonacja segmentu pancerza reaktywnego, a następnie po określonym czasie, detonacja głównej głowicy bojowej zdolnej przebić pancerz konwencjonalny o grubości do 1000 mm. W celu zrównoważenia dodatkowej masy głowicy umieszczonej na końcu sondy, w części ogonowej pocisku zastosowano balast. Podczas operacji Pustynna Burza wystrzelono ponad 3000 pocisków BGM-71D i E.
• BGM-71F TOW 2B – wersja pocisku wprowadzona do uzbrojenia w 1992 roku. Główną modyfikacją pocisku było wprowadzenie nowego trybu ataku OTA (skrót od Overflight Top Attack – atak z góry) i zupełnie nowej głowicy bojowej wyposażonej również w nowy zapalnik. Sekcja głowicy bojowej została wyposażona w dwa sekwencyjnie wystrzeliwane do dołu formowane wybuchowo penetratory (Explosively Formed Penetrator – EFP) wykonane z tantalu o średnicy wkładki 140 mm i aktywny zapalnik pracujący w dwóch trybach, laserowym i magnetycznym^[1]. Oba zapalniki pracują równolegle wykrywając profil celu i dużą koncentrację metalu, powodując detonację dokładnie nad celem, w miejscu najsłabiej opancerzonym. System naprowadzający również został zmodyfikowany umożliwiając zaprogramowanie pułapu lotu pocisku, ponad linią celowania, aby nie zasłaniać widoku. Pocisk BGM-71F nie jest następcą, ale modelem uzupełniającym do BGM-71E.
• BGM-71G – był projektowaną odmianą pocisku BGM-71F wyposażoną w inny typ przeciwpancernej głowicy bojowej, ale nie podjęto jego produkcji. W 1996 roku planowano zastosować w części pocisków TOW głowice BLAAM (od Bunkers, Light Armour And Masonry – bunkry, cele lekko opancerzone i kamień) przystosowane do niszczenia umocnień. Przetestowano ten typ głowicy, ale również nie wprowadzono do produkcji.
• TOW 2N – zademonstrowany przez Hughes pocisk TOW 2 z bezprzewodowym systemem naprowadzania, który jednak nie został przyjęty do uzbrojenia amerykańskich sił zbrojnych.
• BGM-71H – zmodyfikowany pocisk BGM-71E TOW 2A, wyposażony w specjalną głowicę przystosowaną do niszczenia umocnień z kamienia i zbrojonego betonu, nazywany TOW Bunker Buster (dosłownie niszczyciel bunkrów). Prace rozwojowe nad tą odmianą pocisku są prowadzone od połowy 2001 do dnia dzisiejszego.
• TOW 2B Aero – odmiana pocisku TOW 2B początkowo nazywana jako TOW 2B (ER) (od Extended Range – wydłużony zasięg). Zmiany polegały na wprowadzeniu przewodu sterującego o długości 4500 m i zmianie profilu głowicy na bardziej aerodynamiczny, zapewniający lepsze parametry lotne pocisku. Pierwsze testy nowego pocisku przeprowadzono w 2003 roku, a produkcję seryjną rozpoczęto w czerwcu 2004. Do tej pory nie przypisano oznaczenia wojskowego typu BGM-71 do tej wersji pocisku i funkcjonuje on nadal jako TOW 2B Aero.

Raytheon kontynuował prace rozwojowe nad nowymi odmianami pocisków TOW, ale jego program FOTT (Follow-On To TOW) został przerwany w 1998, a drugi TOW-FF (TOW-Fire and Forget) znacznie okrojony ze względu na limity finansowe.

Pocisk TOW w obecnie^[kiedy?] używanej wersji nie jest bronią typu wystrzel i zapomnij (Fire-and-Forget), co oznacza, że od momentu wystrzelenia do uderzenia w cel musi być naprowadzany przez operatora, poprzez przewód łączący go z platformą startową. Taki, dość niewygodny sposób naprowadzania, stał się głównym impulsem do skonstruowania samosterującej odmiany Fire-and-forget pocisku TOW lub jego następcy o takich własnościach.

W Iranie produkowana jest nielicencyjna kopia pocisku oznaczona Toophan, opracowana poprzez inżynierię wsteczną. Przed rewolucją w 1979 Iran planował uruchomić lokalną produkcję pocisków TOW i Maverick.